Tijd…
Dinsdagmorgen 8.45 uur en mijn hoofd wordt eindelijk wakker.
Oeps…nog geen blog geschreven voor Moon op Safari.
Vandaag is het 14 april 2020 en het belooft een zonnige dag te worden.
Ik vind de tijd opvallend snel gaan, gezien het gegeven van ons huisarrest.
Het voelt wel wat dubbel, aan de ene kant is het de eenendertigste dag dat we binnen zitten en aan de andere kant verveelt het nog niet want ik heb zoveel te doen waarmee ik de tijd nuttig kan besteden.
Een beetje sleur is er wel, wakker worden, opstaan, tanden poetsen, douchen, koffie, ontbijt en aan de slag, lunch, kiezen voor een siësta of doorwerken, merienda, kijken wat er op Netflix draait wat we nog niet gezien hebben, een lichte avondmaaltijd voor de buis, slaapmutsje en de dag evalueren en naar bed.
En toch ook weer geen sleur, want iedere dag is een nieuwe.
Weg willen, terug naar Nederland om onze dochter te helpen met haar verhuizing.
En toch ook nog hier willen blijven in de veiligheid van ons dorp aan de kust, waar nog geen geval van covid-19 bekend is.
Weten dat de wereld gek is en dat we in een hele nieuwe werkelijkheid zullen terugkeren in Nederland.
Wanneer dat zal zijn? Niemand weet wat wijs is. Dat zal achteraf blijken. Misschien wel ten koste van heel veel mensenlevens.
Ik kijk naar buiten en zie de zee, zeemeeuwen die daar rustig liggen te dobberen. De zonneschijn die de palmbomen en ons balkonterras verlicht.
Het waait bijna niet en ik hoor alleen de zee als het ware kabbelen.
Een moment waarop even, heel even, helemaal niets ertoe doet.
Ook de tijd niet.
