Speeltuin

Je zou het bijna vergeten door de coronamaatregelen, lockdown en avondklok. Ik ook!
Door diepe dalen gaan, wakker worden en erachter komen dat het leven een speeltuin is.

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat mijn moeder niet meer wakker werd in dit leven. Verdrietig moment. Vol met herinneringen en gedachten. Ik steek een kaarsje aan en ben intriest. Diep verdriet.

Dan komt mijn inkeer. Ik weet dat ze niet langer een dement oude mens wilde zijn. Dus het is goed.
Ik realiseer me dat dit een beetje snel klinkt allemaal, maar ik ben al uren aan haar aan het denken om tot deze conclusie te komen en daar ook vrede mee te hebben.

Ik heb veel van mijn moeder geleerd. Mijn leven lang en ik kom erachter dat nu zij er niet meer is, ik haar nog bijna dagelijks aanhaal of denk: wat zou mama doen?

Doorpakken

Doorpakken, ongeacht wat er aan de hand is. En, als het stof neergedaald is, de zon weer achter de wolken vandaan zien komen. Positief kijken, ik geloof dat ik dat citaat van haar al eens eerder heb benoemd. En toch werkt het. Je ziet.

Ik kom erachter dat het steeds andere mensen zijn die me erop wijzen hoe zwaar deze tijd is.
Het is toch niet niks al die maatregelen. Zo opgesloten te zijn omdat de heren politici dat nodig vinden. Of de virologen.

Onderwijs

Dan het onderwijs. Gaan de basisscholen nou wel op en of niet. Ja, dan nu toch maar wel want het is een behapbaar risico wat de leraren lopen, mochten er besmettingen plaatsvinden van de leerlingen op de leraren (of ouders?).
Op de dag dat de scholen weer open gaan: sneeuw en gladheid. Alsof de goden ermee spotten. De scholen gaan toch niet open. Of een deel van de scholen. Ik lees iemand schrijven dat zij wel naar haar werk gaat, terwijl die leraren jankers zijn. Komop, laat de mensen bang zijn voor uitglijden. Jij weet toch niet wat die ander ervoor moet doen om maar het werk te komen? Misschien kun jij met snowboots naar je werkplek wandelen, maar dat geldt niet voor iedereen!

Opwinden

Kortom…van de week was er alweer genoeg in de media waarover ik me kon opwinden.

Adem in, adem uit. ‘Rustig aan maar, Moon’, spreek ik mezelf toe.

Eigenlijk vind ik de wereld maar klein worden door die lockdown.
Alsof je door de maatregelen steeds meer in een klein kringetjes blijft lopen. En dan in de meest brede zin van het woord. Iedereen in zijn eigen bubbel. Iedereen kijkt door zijn eigen koker. Leest en luistert in de (social) media de dingen die in het eigen straatje passen. Dat lijkt me een beperkte ontwikkeling. Maar wie ben ik?

Weet je wat? Ik blijf al die gedachten gewoon van me afschrijven en ga door met positief kijken: de wereld is een speeltuin en ik heb zelf de keuze waarmee ik wil spelen: de schommel, de glijbaan of de wipkip.

Geniet van dat voorrecht.