Ineens dringt het tot me door

2020 is aan het aflopen en wie heeft het er niet over? Wat was dit een bijzonder jaar. Zo heb je ze niet vaak (en dat is een understatement;)

Het begon zo mooi: een rond getal (voor wie daar gevoelig voor is) en ik zat met mijn geliefde in Spanje, om daar onze droom te leven. Wie had een jaar geleden kunnen voorspellen hoe anders de wereld er uit zou zien in december 2020. Mijn geliefde astroloog Kaypacha voorzag wel een jaar van transformatie, maar dat het zo groots zou zijn…

Terugblik

Terugkijkend vind ik dat ik de pandemie wonderwel heb overleefd.
Met een goed humeur, veel gezonde maaltijden en slow-gejuiced-sap heb ik mij & gezin voorzien van vitaminerijke preparaten.
En we hebben het gezellig gehouden. Tijdens de lockdown en daarna.

Ik zal je niet lastig vallen met mijn volledige jaarevaluatie, dat wordt wel erg privé, maar er zijn een paar inzichten die ik wel wil delen. Die krijg je nu dus voorgeschoteld;)

Allereerst ben ik erachter gekomen hoe weinig ik eigenlijk nodig heb in het leven. Ik heb toch een partijtje weggegooid en via Marktplaats van eigenaar doen veranderen. Al dan niet betaald, want volgens mij zijn meer mensen gaan ontspullen.

Ruimte

Ruimte, dat zoek ik. Ruimte om te bewegen. Letterlijk en figuurlijk. Een dagelijkse wandeling doet me goed en hoe blij ben ik dat ik de Randstad alweer vijf jaar geleden heb verruild voor het buitenleven. Ik hoorde laatst iemand vertellen dat de trek naar het platteland helpt bij het in balans komen.
Een korte uitleg zoals ik het heb begrepen en ook wel logisch vind: met de toegenomen spanningen in de wereld en ook straling, worden onze systemen – als mens – belast en de buitenlucht/ het buitenleven helpt om het systeem te ontlasten.Daarom voelt het denk ik ook zo goed, hier in het Noorden.

Loslaten

Nog iets wat ik in 2020 heb geleerd is beter loslaten. Niet alleen van de spullen, maar ook van spoken.
Ik bedoel de herinneringen aan gebeurtenissen en mensen, die mij in de weg zitten.
Herken je dat? Die gebeurtenissen die je blijft herkauwen, maar waar je niet uit komt. Die dingen die je wou en zou vergeten, maar die toch iedere keer weer opduiken in een droom of gedachte. Ik ben daar toch zo klaar mee. En in een aantal gevallen is het sop de kool ook echt niet waard, maar dat zegt mijn verstand.
Nu nog voelen dat het echt zo is. Kortom…daar ben ik dit jaar eens stevig mee aan de slag gegaan en het lijkt erop dat het lukt om daar steeds iets minder last van hebben. Was het toch een nuttig jaar.

Koken

Heel praktisch ben ik veel meer gaan koken en gerechten gaan uitproberen die ik altijd al had willen maken, maar waar ik geen tijd voor had. Bijvoorbeeld een serie vegetarische gerechten, aangezien dochterlief al vijf jaar geen vlees meer eet. Poké bowls. Supervissen in Spanje en laatst nog ossenstaart op z’n Spaans.

Een andere liefhebberij die door dat de lockdown en de nasleep daarvan een boost heeft gekregen is mijn Spaans. Al die tijd heb ik nuttig besteed aan online lessen en huiswerk van mijn zeer gewaardeerde juf Ana (ik heb haar ook geholpen bij het bouwen van haar website, dus misschien wel aardig om daar een kijkje te nemen Spanish Inspirations.

Werk

Tot slot mijn werkleven….hmmm waar te beginnen. Vorig jaar publiceerde ik nog ‘Wat nou passend onderwijs?!‘ maar door de pandemie vielen boekpresentaties en evenementen waar ik kon gaan spreken in het water. Alles wel uit- of afgesteld. Online boekpresentaties hadden geen aftrek, want de mensen waren met het coronavirus bezig. Logisch ook wel.
Eigelijk viel mijn bedrijf droog, want van één voortdurende opdracht zijn geen maandlasten te betalen. Maar het onderwijs was veel meer bezig met het boven houden van hoofden, dan dat er ontwikkel-ruimte leek voor mijn niche: onderwijsarrangementen.

Het begon me in de weg te zitten: het feit dat er van acquisitie niets terecht kwam. En, dat is misschien nog erger, het begon me tegen te staan. Voor de zoveelste keer de kansen belichten van onderwijsarrangementen voor leerlingen die meer nodig hebben dan basisondersteuning. Leuren met mijn boek en mijn diensten, want zo voelt het inmiddels. En gesprekken met onderwijsbestuurders en -directeuren, intern begeleiders die aangeven het een interessant en belangrijk onderwerp te vinden, maar die niet worden vertaald in opdrachten.

Stuk

Bijna het hele jaar heb ik me afgevraagd wat ik met dat gevoel aan moest. Het was niet goed met mij en hoewel het wel goed ging met mij, voelde het werk-stuk pijnlijk.
Al die jaren – meer dan 20 – die ik al bezig ben met het vergaren en delen van kennis over onderwijsarrangementen en passend onderwijs. Het voelde helemaal niet meer goed. Hoewel ik denk dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan (ja, ik hou een slag om de arm, deze is nog te lastig om los te laten), vond ik een manier om mijn talenten op een rij te zetten. Ik maakte een lijst van dingen waar ik goed in ben en waar ik wel meer mee zou willen doen. Zo kwam ik, mede door dochter, op het plan om te gaan fotograferen. Vastgoed fotografie om precies te zijn. Van mijn laatste spaargeld kocht ik een camera en deed ik een opleiding die ik in een keer succesvol afrondde. Ja, ik ben nu vastgoedfotograaf!
Wat een mooi werk: een woonruimte geschikt maken voor de verkoop en daar aansprekende beelden van te maken.

Nieuwe ontwikkelingen

Ik rond 2020 af met het opzetten van een nieuw bedrijf:

CASA SIBA Homeselling Styling & Photography.

Ja, inderdaad met een internationale twist, want het buitenland blijft roepen. Die droom is na acht maanden Spanje nog volop levend.

Maar nu eerst de eenzame covid-19-kerstdagen doorkomen.
Heerlijk in onze eigen bubbel met lekkere, gezonde hapjes en drankjes.
Fijn puzzelen aan onze jaarlijkse Kerstpuzzel (weet je nog die van vorig jaar;) en de website van CASASIBA.COM

Ik wens je, ondanks de wereld van nu, gezellige feestdagen toe en een gezond en gelukkig nieuwjaar 🎄🎅🍾🥂☃️

Heel veel liefs en tot volgend jaar!
Moon

En…natuurlijk, ook in 2021 blijf ik schrijven:)